Ik schrijf over wat mij opvalt, wakker maakt, wakker houdt, laat lachen, tot rust brengt, prikkelt, ontroert, boos maakt, of anderszins raakt.
Ik viel in voor de vaste kattenoppas, die ziek was geworden. Zo werd ik onverwacht het vrouwtje van Kala en Tarzan. Kala was Tarzans moeder en ze leefden al 12 jaar in harmonie samen. Ze aten om de beurt een brokje uit hun etensbak en zaten tegen elkaar aan bovenaan
Na drie jaar schrijven, vallen en opstaan en een adem die langer en langer moest worden, is de klus geklaard: mijn boek Klap – als een ongeluk je wereld op zijn kop zet’ is klaar en verschijnt medio 2019 bij Meander Uitgeverij. In dit autobiografische en persoonlijk geschreven verhaal wil
Ineens was ze er: Klip 2.0. Zoals bij alle nieuwe versies ging er een flinke periode van broeien aan vooraf, maar nu was de nieuwe software een feit. De kinderziekten waren er al aardig uit. Wel kwamen er nog regelmatig updates waarin bugs werden gefixt en de gebruikerservaring verder werd
Net als ik somber in de kamer zit te hangen omdat schrijven vandaag niet lukt – ik ben erg moe en mijn hoofd voelt als een zware loden kogel zonder hersens – rolt een mailtje binnen. Ik heb geen zin om ernaar te kijken. Ik had vandaag een schrijfdag willen
Nog een week of zes en dan sta ik echt op straat. Ik ben dan bij mijn beide werkgevers officieel ontslagen. Het UWV kijkt vanaf dat moment over mijn schouder mee of ik mij netjes gedraag volgens de rechten en plichten bij een WIA-uitkering. Een paar jaar geleden was ik
Na de afscheidslunch verscheur ik in twee uur tijd alle papieren van mijn baan als klachtenbemiddelaar die nog in mijn werktas zitten. De paperassen zijn gestold op datum verkeersongeluk, nu twee jaar geleden. Ze hebben geduldig in hun mappen gewacht op betere tijden, tevergeefs. Veel aantekeningen en onderwerpen herken ik
Het gezelschap is bont want ze stond midden in het leven, net als haar man, zoon en dochter. Er zijn veel mensen van verschillend pluimage: familie, vrienden, kennissen, collega’s zoals ik. Wat ze delen is hun betrokkenheid bij deze dood en een witte roos. Ze wilde graag dat iedereen er
‘Hoop doet leven, ook al is er geen hoop,’ schreef ik filosofisch in mijn studententijd toen ik treurde om een vriendje dat mij had afgewezen. Ooit zou hij mij vast weer de liefste gaan vinden, droomde ik. Het kwam er niet van, hij is al jaren tandarts in Groningen en
Tien maanden geleden liep ik voor het stoplicht bij een zgn. ‘achteroprijding’ een fikse whiplash op. Het herstel leek mij een eitje, maar bleek onverwacht veel voeten in de aarde te hebben. In een maandenlang revalidatietraject leerde ik – eerst nog tegenstribbelend – de diepere betekenis van accepteren, aanpassen en
Je wil zit in je moeders bil, schijnen sommige ouders tegen hun kinderen te zeggen. Mijn ouders zeiden dat gelukkig niet en wat mij betreft zou die wil ook in je vaders bil kunnen zitten, maar er zit toch iets waars in deze stelling. Sinds het ongeluk van vier maanden