Mijn column ‘Vier jaar later’ staat op de website van Wijs Letselschade in ‘Het verhaal van Christine‘. Eerder schreef ik op hun verzoek vijf columns over het letselschadetraject, waar ik in verzeild raakte na een auto-ongeluk in 2014.
In deze laatste column vertel ik hoe het nu met mij gaat, vier jaar na de afronding van de letselschadezaak in 2017.
Dit schreef Wijs Letselschade zelf als inleiding bij hun post op LinkedIn:
Kunnen jullie de column ” Het verhaal van Christine” nog herinneren? Jaren geleden schreef Christine regelmatig op onze website over haar belevenissen als “slachtoffer”. Nu schreef zij speciaal voor ons haar laatste column: “4 jaar later”. Zo knap hoe zij haar leven opnieuw heeft ingevuld en zelfs een boek heeft geschreven! Respect Christine Kliphuis
https://lnkd.in/e7c9CPRj #levennaletselschade #hetverhaalvanchristine #moed
Wil je ook mijn andere columns van ‘Het verhaal van Christine’ lezen, dan kan dat hier.
Rust
Toen mijn letselschadezaak in 2017 was afgerond, viel een last van mijn schouders. Er kwam rust. Ik hoefde niet meer bij te houden welke kosten met het ongeluk te maken hadden, ik hoefde geen bonnetjes meer te bewaren, geen kilometers meer te tellen, geen gegevens meer aan te leveren, niet meer met mijn belangenbehartiger te overleggen, het was klaar. Ik hoefde me geen zorgen meer te maken over mijn financiële toekomst. Ik hoefde niet meer bang te zijn voor de macht van de letselschadeverzekeraar, die op het laatst nog probeerde me opnieuw in een medisch onderzoekstraject te krijgen. Ik hoefde niet meer slecht te slapen van onrust en angst dat het misschien niet goed zou komen en dat de zaak nog jaren zou slepen.
De impact van een letselschadetraject is groot. Terwijl ik al moest dealen met de ingrijpende fysieke en mentale gevolgen van het auto-ongeluk, moest ik ook met de letselschadeverzekering in gesprek. Terwijl ik probeerde te revalideren en te re-integreren, werd over mijn schouder meegekeken of ik wel voldoende mijn best deed om te herstellen. Ik was ineens een verkeersslachtoffer en geen gewone burger meer. En ik moest netjes alle procedures doorlopen en geen fouten maken, want alles kan tegen je worden gebruikt.
Inmiddels heb ik een balans gevonden in mijn leven zoals het nu is. Niet meer het dynamische en afwisselende bestaan van vóór het ongeluk, maar een rustig, kabbelend leven waarin ik binnen mijn huidige mogelijkheden toch weer gelukkig kan zijn en activiteiten onderneem.
Boek
Ik schreef het boek over het ongeluk dat ik van plan was. Het werd een meerjarenplan, maar het is gelukt. Ik geef nu lezingen over ‘Klap – als een ongeluk je leven op zijn kop zet’ aan bedrijfsartsen, zorgprofessionals en ook letselschadespecialisten.
Af en toe heb ik nog een verdrietdag, vooral als ik keihard tegen mijn beperkingen aanloop en zo graag zou willen dat alles anders was gelopen en dat die mevrouw niet met haar mobiel bezig was geweest. En dat ze mij wel had zien staan wachten voor het rode stoplicht en gewoon had geremd.
Dankbaar
Ik ben dankbaar voor de hulp en ondersteuning van mijn belangenbehartiger, zij was mijn reddingsboei en reddingsvlot, ze stelde me gerust, nam initiatieven, luisterde naar mijn emoties en frustraties, ze hield mij overeind in de onstuimige en onvoorspelbare wereld van letselschadetrajecten.
Mijn vorige leven lijkt nu een mooie droom, waar ik nog met plezier aan kan terugdenken. Maar ook in mijn nieuwe normaal is het leven goed. Het kost tijd en tranen, maar alles draait om veerkracht en er toch weer wat van maken.
Gelukkig is er altijd weer een nieuwe weg.