Zaterdag

Voor een avondmens als ik is de werkweek een harde dobber. Ik weet het: er zijn mensen die het heerlijk vinden om vóór acht uur op hun werk te zijn. “Dan heb je lekker veel aan je dag,” zeggen ze en ze kijken fris en fruitig. Ze zitten zelfs al om zeven uur op de fiets en vinden dat “‘juist heerlijk”, want ook sportief zijn ze ’s morgens vroeg al.

Als avondmens heb ik net zoveel aan mijn dag, maar mijn zwaartepunt ligt op een ander moment. Ik lig nooit voor twaalf uur in bed, sta het liefst rond negen uur op (half tien vind ik ook niet erg), en start langzaam op met een kopje koffie. Ben ik eenmaal op gang, dan ga ik door tot ’s avonds laat. Terwijl die vroege beginners al om kwart over tien met kleine oogjes zitten te koekeloeren en op de bank in slaap vallen. Watjes zijn het, avondwatjes.

Toch is vroeg beginnen om een of andere reden de norm. Als je niet graag vroeg opstaat, kun je dat beter niet verder vertellen, want je lijkt algauw een luie donder. In de tropen kan ik me bij vroeg opstaan trouwens nog iets voorstellen – dan is het immers nog niet zo heet – maar in Nederland vind ik het pure onderdrukking van de avondmens.

Het weekend begint voor mij met uitslapen, want ik moet eerst bijkomen van het vroege opstaan van door de week. Ik ga dus niet “lekker ’s morgens vroeg” boodschappen doen, naar de Gamma, grasmaaien, stofzuigen, strijken, ramen lappen of iets anders wat betekent dat je niet kunt slapen. Zaterdagmorgen slaap ik bij voorkeur uit en doe ik niks.

Gelukkig heb ik een man die ook avondmens is, en wat voor één, een alfa-avondmens mag je wel zeggen. Als ik op zaterdag om twee uur ’s nachts echt begin af te knappen, krijgt hij nog een opleving. Die kan bestaan uit een nieuw muziekje opzetten, maar ook uit het bekijken van You Tube-filmpjes met muziek uit de jaren zestig of het opzoeken van vogelgeluiden om het jachtinstinct van onze hoogbejaarde kater Tijger te prikkelen. Die trouwens ook een avondtype is en er geen problemen mee heeft om ’s nachts wakker gehouden te worden. Maar die vogelgeluiden interesseren hem niet zo veel, die tijd heeft hij gehad.

Na het samen uitslapen – het grote voordeel van een relatie tussen twee avondmensen – ligt de zaterdagmiddag open. Vanaf dat moment gaat het niet meer om verschillen tussen ochtend- en avondmensen, maar meer om verschillen tussen mannen en vrouwen en om ruimte geven.

Waar ik denk dat ik de middag kan gebruiken voor iets als een was draaien, post uitzoeken, vriendin bellen of mailen, bh’s kopen, de krant lezen (op papier of Ipad), de kaartenvoorraad aanvullen voor mensen die ziek, jarig, overleden, geslaagd of gezakt zijn, of lekker op het balkon zitten met een cappuccino, krijgt mijn man hele andere opwellingen: de velgen van de auto schoonmaken (moet nodig gebeuren!), lekkere vis kopen, fruitsalade maken (hij is tegen kant-en-klare fruitsalades), de wijnvoorraad aanvullen uit een speciale streek in Portugal, op de Ipad de krant doorswipen, daarna op You Tube zwart-witfilmpjes bekijken van de Dreigroschenoper met Gisela May, en aansluitend nieuwe vogelgeluiden opzoeken die de oude kater misschien wel kunnen bekoren als hij vanavond weer wakker is.

Tussendoor pakt hij ineens zijn autosleutels: de bandenspanning van de auto moet worden gemeten. Nog nooit is zo’n actie in mij opgekomen. Bij bandenspanning denk ik hoogstens aan spanning die banden tussen twee mensen met zich mee kan brengen.

Hij gaat even alleen op pad en zegt na terugkomst: weet je wat ik ga maken? Gazpacho! Even later staat hij in de keuken – de Ipad voor hem op het aanrecht met Epke Zonderland zwiepend aan de rekstok bij de Olympische Spelen – en hij rommelt lekker met de staafmixer.

Ineens besluit ik een blog te gaan schrijven over deze zaterdag. De dag is immers nog lang voor avondmensen.