Na de afscheidslunch verscheur ik in twee uur tijd alle papieren van mijn baan als klachtenbemiddelaar die nog in mijn werktas zitten. De paperassen zijn gestold op datum verkeersongeluk, nu twee jaar geleden. Ze hebben geduldig in hun mappen gewacht op betere tijden, tevergeefs.
Veel aantekeningen en onderwerpen herken ik nog, ik herinner me weer waar ik toen mee bezig was. Het leest als een geschiedenisboek over een periode die ik zelf heb meegemaakt.
Na het therapeutisch scheuren heb ik 38 lege plastic mapjes over. Ik laat ze demonstratief op tafel liggen om mezelf eraan te herinneren dat dit dus is wat je overhoudt: een stapel uitgezakte plastic mapjes die je misschien nog weer voor iets anders kunt gebruiken. Al moet je dan wel eerst de etiketjes eraf zien te krijgen die nog vasthoudend verwijzen naar een vorig leven en naar vergeten actualiteiten. In de mapjes zaten aantekeningen, gespreksverslagen, brochures, adreslijsten, kwartaalrapportages, afspraken uit het werkoverleg, actiepunten die er nog steeds dringend uitzien. Alleen zijn ze allang door iemand anders overgenomen en afgehandeld, of ze hebben zichzelf opgelost. De uitroeptekens die ik erbij had gezet, zijn bijna vertederend. Wat is nou eigenlijk echt belangrijk? Het is maar goed dat je meestal niet stilstaat bij de betrekkelijkheid der dingen. Anders zou je je nergens meer druk over maken, en al zeker niet over je werk.
Op tafel liggen ook de lieve persoonlijke kaarten en de cadeautjes die ik kreeg van mijn collega’s: een mooi sieraad van een echte kunstenares, een boekje van Toon Tellegen met dierenverhalen over afscheid, een boekje met levenswijsheden van Toon Hermans, en een set ‘Feel good inspiratiekaarten voor een positieve kijk op het leven’. Om die wat kleffe kaarten weg te drinken heb ik gelukkig ook een fles witte wijn gekregen. Ook kreeg ik het hippe boekje Omdenken, waarmee je zelfs van een shit-verkeersongeluk met grote gevolgen nog een mooie uitdaging kunt maken die je niet had willen missen.
Ik houd van het woord zingeving. Je kunt zin aan iets geven, so cheer up! Van de meest zinloze narigheid kun je nog iets moois maken, of het nou een auto-ongeluk is of een brand, een overstroming of een brutale inbraak in je huis. En als je het zelf niet doet, helpen anderen je wel met opmerkingen als: het heeft zo moeten zijn, niets gebeurt zomaar, dit kan geen toeval zijn, je maakt dit niet voor niets mee.
Ik denk dat deze gedachten voortkomen uit een diepe behoefte aan een zinvolle verklaring voor wat er in het leven gebeurt. Het moet allemaal toch wel ergens goed voor zijn. Want stel je voor dat het leven inderdaad alleen maar draait om mazzel, stomme pech en toeval en dat er geen diepere reden, hogere macht of karma is. Dan zouden we ons wel erg klein en onbetekenend op deze aarde gaan voelen.
Ik kan inmiddels wel wat ‘feel good inspiratiekaarten voor een positieve kijk op het leven’ gebruiken en pak het kekke doosje erbij. Ik zal de kaarten goed schudden en er dan blind drie uitkiezen. Welke dat worden kan uiteraard geen toeval zijn.
De inspiratiekaarten zeggen:
1 Het gras is groener waar je het water geeft.
2 Sterren kunnen alleen maar schijnen als het donker is.
3 Problemen zijn kansen in werkkleding.
Ok, kom nu dan maar door met die fles witte wijn.
Wat een mooie inspiratiekaarten heb je getrokken. Weggaan van je werk als je het niet zelf wilt doet vreselijk pijn – ook ik heb dat ondervonden- rouwen dus! En als dat klaar is vind je misschien weer ergens een mooie ster, die je anders niet had gevonden.
Hi Christine, is de fles inmiddels leeg? Neem aan van wel ;-). Maar, met dank aan de interne communicatie…., je bent weg bij OCW? Wist ik niet…. Mail nog eens over hoe en wat. Groet, Ernst
Hoi Ernst, bij OCW ben ik (nu) nog wel in dienst, het blog gaat over het afscheid van mijn andere baan als klachtenbemiddelaar.