Klusser

Mijn buurman werkt bij Hornbach en dat heeft hem geïnspireerd. Was hij eerder nog een amateurklusser, die wel eens een foutje maakte – zoals het betegelen van zijn terras zonder goede afwatering waardoor alle tegels mosgroen uitsloegen – sinds hij elke werkdag leeft tussen de bouwmaterialen is hij nog enthousiaster geworden.

Zo ontwierp hij een schuur met overhangend dak en veranda. Het op maat zagen van de 100 lange planken deed hij helemaal zelf. De snerpende geluiden en het zaagsel dat in het rond waaide, deerden hem niet. Een plank recht afzagen is nou eenmaal belangrijker. Met zijn petje achterstevoren en een peuk in zijn mondhoek bestudeerde hij geconcentreerd zijn bouwtekeningen. Hij wist precies wat hij wilde doen, hij had een plan.

Het bouwen van de schuur bleek veel werk, zeker omdat hij alles zelf wilde doen. Voor hem geen prefab schuurtje. Regelmatig werden collega’s opgetrommeld om mee te helpen in het weekend. Met zijn kenmerkende bromstem legde hij hen zelfverzekerd zijn plannen en hun taken uit. De anderen keken zwijgzaam om zich heen naar de rommelige bouwplaats waar ze waren beland. Na het werk verwende hij ze met bier en hapjes, dat wel. De meeste hulptroepen kwamen maar één keer langs.
Uiteindelijk kwam de schuur er.

De buurman heeft een zoontje van een jaar of zes, dat af en toe bij hem woont. De liefde voor zijn kind heeft al geleid tot diverse creatieve houtprojecten voor binnen en buiten: een vierkant kasteel met kantelen, een klimhut, een opbergkast met speelse gaten in de deuren en een gefiguurzaagde dinosaurus.

De werktuigen van de buurman zijn – behalve lineaal, potlood en waterpas – veelal cirkelzagen, schuurmachines en slijptollen. Vooral zagen is zijn lust en zijn leven. Aan de gierende en snerpende geluiden is voor zijn omgeving niet te ontkomen.
Toch is het best een aardige kerel en daarom vergeef je hem als buurvrouw veel geluidsoverlast. En als ik hem af en toe vraag hoe lang hij nog bezig is, reageert hij vriendelijk en stopt dan. Voor een dag.
Maar af en toe word ik er gek van. Als ik hem zie lopen met een plank of met de cirkelzaag krijg ik al de kriebels – ik weet wat er gaat komen – en even later gooi ik grommend van irritatie alle ramen dicht, met als noodoplossing mijn noise-cancelling koptelefoon.

Ondertussen is hij zich van geen kwaad bewust. Hij houdt gewoon van iets nieuws verzinnen en het dan helemaal zelf maken. Opvallend is dat hij daarna meteen zijn interesse verliest en de boel laat versloffen. De stoere schuur is inmiddels verworden tot een rommelige bouwkeet, waarin al maanden een witte badkuip rechtopstaand en hoopvol wacht op een nuttige bestemming. Het houten kasteel voor zijn zoontje is allang uit beeld verdwenen, evenals de klimhut.

Een half jaar geleden haalde hij plotseling een deel van de tegels weg om een moestuintje aan te leggen. Hij ging zijn tuin vergroenen! Maar ook de moestuin was geen lang leven beschoren. Door gebrek aan onderhoud is de groene oase inmiddels verkommerd tot een groengeel struikgewas.
Binnenkort zal de zieltogende moestuin ook wel worden gesloopt om plaats te maken voor een nieuw, nog onbekend project.
Vandaag was hij alweer planken aan het zagen.

Ik ben inmiddels gewend aan zijn cyclus van creatie en verval. En als mijn bezoek opmerkingen maakt over zijn rommelige terras, kom ik toch voor hem op. Hij is een pionier en een visionair in zijn eigen kluswereld en hangt tenminste niet op de bank.

Het gaat hem om het doen, om het lekker bezig zijn, niet om het daarna.

Wat wel altijd perfect op orde is, is zijn wasgoed. Regelmatig staat een groot wasrek op het terras met zijn kledingstukken. Zijn broeken zijn met militaire precisie symmetrisch opgehangen aan stevige wasknijpers, elk shirt hangt keurig in model aan een eigen kleerhanger. Kan straks zo de kast in.

Dat komt omdat zijn moeder zijn was doet. Vaak ruimt ze ook het terras op. Ze loopt er berustend rond met een vuilniszak en verzamelt geduldig alle losse stukken hout, rommel en verpakkingsmateriaal. Tot slot veegt ze het terras nog even netjes aan. Hij heeft het immers al zo druk.

Ook een klusser kan niet zonder moederliefde.

1 gedachte over “Klusser”

Laat een antwoord achter aan Jetske Reactie annuleren

Christine Kliphuis