Klip 2.0

Ineens was ze er: Klip 2.0. Zoals bij alle nieuwe versies ging er een flinke periode van broeien aan vooraf, maar nu was de nieuwe software een feit. De kinderziekten waren er al aardig uit. Wel kwamen er nog regelmatig updates waarin bugs werden gefixt en de gebruikerservaring verder werd verbeterd. Ze lachte er maar om. Perfectie bestaat echt niet, dat had ze inmiddels wel geleerd.

Ze had eerst geprobeerd terug te gaan naar Klip 1.0. Die versie had immers jarenlang goed gewerkt. Als ze terugdacht aan die tijd was het gras toen zoveel groener, en ze kon zo lekker bezig zijn en van het leven genieten. Maar later, veel later, had ze ontdekt dat vanaf de andere kant gezien het gras bij Klip 2.0 juist groener was. Het was dus maar hoe je het bekeek. Perception is reality.
Het ging erom met de nieuwe versie te leren werken en daarmee tevreden te zijn. Ze moest vooral niet te vaak terugdenken aan Klip 1.0. Je kunt immers niet terug naar het verleden en bovendien kan terugdenken leiden tot idealiseren. Wel was het mooi om af en toe de foto’s nog te bekijken.

De meeste mensen om haar heen waren de afgelopen jaren warmtebrengers. Ze wilden vooral iets vriendelijks zeggen om haar op te beuren of te bemoedigen nu een appende automobilist achterop haar was geknald en ze door hersenletsel haar oude leven en werk was kwijtgeraakt. Maar sommigen waren beterweters die dachten de zin van het leven te kennen en zelfs die van haar leven. Ze bezwoeren haar dat niets zomaar gebeurt, dat deze ervaring zeker ergens goed voor was, dat ze er sterker uit zou komen en veel zou leren. En dat ze vooral positief moest blijven.
Ook de beterweters bedoelden het goed, maar hun opmerkingen waren soms kwetsend. Alsof ze niet ongelukkig mocht zijn met wat er gebeurde en naar een diepere zin moest zoeken.
Bovendien was ze het niet eens met hun levensvisie. Het leven hangt aan elkaar van zomaarheden, en – hoe jammer ook – nare ervaringen zijn vaak nergens goed voor, ze brengen alleen maar verdriet en pijn, Ja, je leert er natuurlijk van, het hele leven is een leerschool.
Onder de streep moest ze gewoon met vallen en opstaan leren omgaan met de tegenslag die haar leven op zijn kop had gezet. Klip 1.0 was gecrasht en er was nog geen nieuwe versie.

Aanpassen en aanvaarden doe je niet van de ene dag op de andere, het kost tijd en tranen. Er zijn dagen dat je alleen maar heel hard wilt huilen om wat je is overkomen. En dat mag. Je hoeft niet altijd positief te zijn, waarom zou dat moeten? Het leven is soms gewoon moeilijk, het overvalt je onverwacht met verdriet en narigheid en ongelukken. De pechfactor is altijd aanwezig in dat kleine hoekje, waardoor je van het keukentrapje klettert of net in dat ene vliegtuig zit waar iets vreselijks mee gebeurt. De pechfactor geeft ruimte aan kankercellen terwijl je zo je best heb gedaan om ruim 200 gram groente per dag te eten en altijd naar je werk fietste met een mooi BMI. De pechfactor zorgt dat je net op dat ene strand bent waar een tsunami aan komt rollen.

Het leven draait om aanpassen, blijven lachen en de moed niet verliezen. Om carpe diem met een goed glas wijn en liefde in je hart. En je hoopt maar dat de pechfactor niet te vaak langskomt bij jezelf en bij de mensen om je heen.

Sommige functies uit Klip 1.0 zijn trouwens behouden, zo zit in Klip 2.0 nog steeds een schrijf-app. Een mooie nieuwe tool is de doseer-app, die gebruik ik elke dag. En ik kan ook erg genieten van de relativerende games waarbij je kunt oefenen met appen achter het stuur.