gedichten

Vanaf mijn kindertijd schrijf ik gedichten.
Rijmend of losjes, grappig, droevig of filosofisch,
beeldend of juist een sfeertekening.
Een gedicht brengt me naar de kern:
veel zeggen in weinig woorden.

Kamp Vught

De voorstelling is in de barak
Maar ik kan alleen maar huilen
Alles ademt hier verdriet
Ik voel het tot in mijn ziel

Tranen biggelen over mijn wangen
Niet te houden
Ik voel het verdriet van
Allen die hier waren
En van mijn voorouders
Die werden afgevoerd naar desolate oorden
Om te worden vermoord

Ineens ben ik mijn voorouders
Vroeger is ineens nu
Ik voel hun angst en onbegrip
Door het raam zie ik de kromme betonnen palen
Met hun cynische prikkeldraad
Ontsnappen was onmogelijk

Snaterend vliegen eenden langs het raam
Waarom zitten jullie binnen?
Buiten ben je vrij!
Maar zij hebben vleugels

Ik moet hier weg
Nu het nog kan

Ik loop naar buiten
Zeg nog sorry tegen de acteur
Die een monoloog houdt
Over de oorlog
Te dichtbij voor mij

In de avondschemering sta ik buiten
Het is stil hier, zo stil
Behalve de vogels met hun avondlied
Er zitten ganzen op de wachttoren

Windstil is het
Ook in mij
Maar ik ben weer vrij

Long covid

Eén avond met vrienden op een feestje
Daarna vier dagen in een hoek
Verlangen naar contact met anderen
Maar opzien tegen elk bezoek

Iemand vertelt me A, B en C
Mijn hersens kreunen: overload, stop!
Ik wil alles horen maar denk tegelijk:
Laat me met rust en hou je kop

Elke dag opstaan met stomme koorts
Door een ontregelde thermostaat
Wie gaat mijn lichaam even vertellen
Dat dit gedoe echt nergens op slaat?

Benen die weigeren te lopen
Nog max 100 meter zonder pijn
De trap is een Mount Everest geworden
Terwijl ik nooit bergbeklimmer wilde zijn

Levend in mijn biotoopje
Zombie-style en zonder pit
Spreek ik bemoedigend tot mijn lichaam
En droom ik toch van ooit weer fit.

Anorexia

Langzaam
Verteert onzekerheid
Je lichaam
Angst verstopt je keel
Dreunt gedachten
In je hoofd
Die je gelooft
Al weet je
Dat ze niet kloppen

Zwak ben je
Vet
Lelijk
Stom
Afzien is kracht
Afzien is macht

Pijn in je ziel
Zo ongrijpbaar
Wat ben ik waard?
Mag ik er zijn?

Lees verder…

Lichtpuntjes

Het leven is
Al lijkt dat niet altijd zo
Een cadeautje
Pluk de dag
Zorg voor jezelf
Zie kleine, fijne dingen
En koester ze
Heb oog voor lichtpuntjes
En laat ze even stralen
Zie de mensen die
Liefdevol met je meelopen
Op je pad
Soms hebben ze zelfs bloemen
Voor je neergezet
Zie het bos, de lucht, het gras
De natuur die alleen maar is
En nooit vraagt om goedkeuring
Daar ben je deel van
Zoals wij allemaal
Wees mild voor jezelf
Je mag er zijn
Gewoon zoals je bent.

Mug

De mug ziet mijn lijf als een liggend buffet
Terwijl ik lig te slapen, scant hij het:
Een arm, een been, een uitgestoken teen
Hij zoemt er enthousiast omheen
Zoveel plekken waar hij kan foerageren
Mijn lichaam brengt hem in hoger sferen
Terwijl ik gek word van de jeuk
Vindt hij alles helemaal leuk
Zijn nacht is goed, hij wordt verwend
In mijn all-inclusive arrangement.

Papa

Vandaag werd je 95 jaar
Maar je blijft ook altijd 49
Na al die jaren blijft het raar
Maar ik plak het in mijn hoofd aan elkaar
En onttrek me aan de tijd

Ik werd ouder maar jij niet
Je foto blijft altijd van toen
Wat zou je zeggen als je mij nu ziet
Of misschien herkende je mij wel niet
Als vrouw met grijzend haar

Ik ben ouder dan jij ooit werd
Ik heb je ingehaald
Toch blijf ik best klein en jij heel groot
Want dat verandert niet door de dood
En liefde staat buiten de tijd.

Bel

Als onze lichamen
Rustig samen
Liggen te liggen
Onze warmte
In elkaar overgaat
De tijd schijnbaar stilstaat
Gaat de bel
Snel
Sta ik op
Nieuwsgierig als ik ben
En? vraag je als ik terugkom
Ach
Zeg ik met een glimlach
Ze kwamen de liefde brengen
Maar ik had hem al.

Opgebroken stad

(Dit gedicht staat ook in mijn boek ‘Klap‘)

Zinloos verlang ik naar wat vroeger was
Naar de wereld van verschil
Waarin lichaam en geest
Feilloos samenwerkten
Waarin de dag bestond uit
Nog even dit en nog even dat
Zonder dat de accu haperde
Waarin slapen leidde tot uitrusten
En schijnbaar alles lukte
Zelfs de zon scheen altijd
Zoals in elke mooie
Herinnering

Lees verder…

MH17

In een sombere Hercules
Zoveel eerder dan gedacht
Worden ze teruggebracht
Niet met foto’s en verhalen
Niet met souvenirs en koffers
Maar als slachtoffers
Van verkeerde tijd en plaats
Van weerzinwekkende willekeur
Van macho-terreur
In wanhoop wordt op hen gewacht
Doodstil is hun laatste vlucht
Door dezelfde blauwe lucht

Heesselt

Aan het eind van de tuin
Verbinden de groene
Uiterwaarden
Mij met de Waal
Waar in de verte
Schepen voorbijgaan
In stille files

Voor mij wiegen rietpluimen
Rustgevend heen en weer
De bladeren van de bessenstruiken
Ritselen knisperend
Ze fluisteren in de wind
Achter mij staan langs de dijk
De populieren
Stram maar toch soepel
Zij zien al jaren alles

Lees verder…

Avond aan het meer

Stilte valt over het
Leekstermeer
De wind gaat liggen
Voor vandaag
Nog even rimpelt het water
En dan kabbelt het alleen nog
Rustig naast het riet
Af en toe nog even verstoord
Door een late zeiler
Die de haven binnensukkelt
Zonder wind
De eenden rusten al
Morgen weer vroeg op
Maar de zwaluwen
Pikken nog hun laatste
Insecten uit de lucht
In hun razendsnelle vlucht
Vanaf het terras
Bij Cnossen
Na een diner van saté
En mosselen met witte wijn
Zie ik nog wat kinderen zwemmen
Hun klaterend gelach
Is van alle tijden
Ze genieten nog even
Tijdloos in hun moment
Voordat ze echt
Moeten gaan slapen
Moe en warm
Van deze zomerdag.

Luchtballon

Ik ben de wind
In mijn luchtballon
Zachtjes zweef ik
Tussen aarde en zon
De gasvlam brult
En verwarmt de lucht
De ballon stijgt verder
En vervolgt zijn vlucht
Beneden zie ik
Het aards gewoel
Ik glimlach met een
Vertederd gevoel
Mensen en dieren
Wat zijn ze klein
Zouden ze weten
Hoe nietig ze zijn?
Ze rijden met autootjes
Over weggetjes
Ze wonen in huisjes
met tuintjes en heggetjes
Ik hoor honden blaffen
En zie mensen zwaaien
Ze vinden het leuk
Dat ik aan kom waaien
Ik kijk met mijn helikopterblik
En weet zeker:
Het middelpunt ben
Ik

Autopuber

In zijn zwarte Golf GTI
Zit hij onderuitgezakt
Achter de getinte ramen
Zijn billen trillen door het geronk
Van de dubbele uitlaat
Of komt het door de boxen
Die hem zo lekker laten stuiteren
In een wolk van geluid?
Eén hand hangt losjes over het stuur
Rijden is genieten
Het is karten in het kwadraat
Het is spelen met snelheid
En met de andere auto’s
Die als slome slakken
Op het asfalt kleven.
Onkwetsbaar voelt hij zich
Met een vanzelfsprekendheid
Die bij zijn leeftijd past
Sommige anderen
Willen niet spelen
Ze geven hem geen ruimte
De testosteron bestuurt zijn voet
En als vanzelf
Haalt hij rechts in
Want de weg is van hem:
De autopuber.

Afdruk

Als je auto om de hoek
Is verdwenen
Met de zwaaiende arm
Door het opengesperde raam
Blijft in het straatbeeld
Nog even de afdruk zichtbaar
Van je aanwezigheid
Ik blijf kijken
Naar waar je net nog was
Totdat het gewone leven
Het terrein weer overneemt
En een auto mij bijna
Van de sokken rijdt
Omdat ik je midden op straat
Sta uit te zwaaien.

Bos

De stilte van het bos
Brengt alles tot rust
Gedachten dwarrelen weg
Lossen op tussen de bomen
Ik zie ze gaan
En laat ze gaan
Het zandpad herbergt voetstappen
Van mensen en dieren
Die het pad hebben bewandeld
Verstild totdat een regenbui
Alle sporen zal verzamelen
En meevoeren in de natuur
Die we uiteindelijk
Samen vormen
De bomen wachten kalm
Op wat komen gaat
Hun groene bladeren
Ruisen soms even
Als een kleine windvlaag
Door de takken fluistert
Alles komt zoals het komt
Zonder haast
Zonder oordeel
Alles is goed
Precies goed
Zoals het is.

Wil je een gedicht overnemen of ergens anders publiceren? Dat mag, maar alleen als je mijn naam erbij vermeldt.